De avonturen van Bob en Avril deel 2

Turend naar de licht bewolkte hemel en kreperend van de pijn lig ik op de grond. Langzaam verschanzen de hoofden boven mij. 1, 2,3, ik weet niet precies hoeveel het er zijn. Dondersgoed weet ik wat er net gebeurd is. Ik wordt gekalmeerd door een vrouw, de vrouw die in de auto zat. Ik voel een druppel langs m'n kin naar m'n nek glijden, ik bloedt. Het eerste waar ik aan kan denken is Avril. Wetende dat mensen niet begrijpen wat die brommer voor mij betekend roep ik maar gewoon:"M'n brommer". "Het komt wel goed", zegt de vrouw,"Dat regelen we wel, het gaat nu eerst om jou". Ik wil opstaan om naar Avril te kijken maar ik mag niet. In de verte klinkt de sirene van de ambulance en even later nog een. Nog steeds turend naar de lichtbewolkte hemel verschijnen er de gele pakken van het ambulancepersoneel, ik wordt gestabiliseerd en ga de ambulance in. Door mijn hoofd schiet steeds wat er gebeurd is, ik heb alles bewust meegemaakt. Zelfs het moment dat mijn hoofd het gevreesde harde asfalt raakt. Het verhaal dat ik nog nooit gevlogen heb gaat in ieder geval niet meer op.